Duitse overheid werkt spontane hulp na overstromingen tegen

We behandelden honderden mensen, verzorgden wonden, spoelden de ogen, voorzagen mensen van dringend noodzakelijke medicijnen, luisterden, troostten volkomen wanhopige mensen en gaven ze door aan ons team van psychologen, dat ook op particulier initiatief was opgericht.

We organiseerden tetanusvaccinaties, ik naaide wonden in het licht van zaklampen en met een rollator als instrumententafel. We hebben zeker iemands leven gered door hem te stabiliseren met medicatie uit mijn persoonlijke noodpakket totdat de helikopter-arts hem overnam.

Toppunt: op het moment dat we vochten voor het leven van de patiënt en de arts uit de helikopter naar het schoolplein abseilde, werd aangekondigd dat we de school moesten verlaten omdat we niet nodig waren! Voor zover ik weet, was onze polikliniek soms de enige medische faciliteit in Ahrweiler, omdat een aantal artsenpraktijken en het ziekenhuis onder water stonden.

Toen ons noodcentrum klaar was en goed werd ontvangen, sloot de stad Ahrweiler in de persoon van de heer Wiemer het centrum. Wat betekent dit voor mensen die zwaar getraumatiseerd zijn door de overstroming? Je had net een beetje stabiliteit en veiligheid.  Ze wisten dat ze elke dag konden komen, medische zorg konden krijgen, over hun zorgen konden praten, ze kregen warm eten en andere essentiële dingen. Dit wordt deze zwaar getraumatiseerde mensen van de ene op de andere dag ontnomen, wat overeenkomt met ernstige hertraumatisering. Hoe kun je dit mensen aandoen? Vooral omdat het argument dat de school moet worden opgeknapt gewoon belachelijk is. Om politieke redenen worden mensenlevens in gevaar gebracht: het kan niet zo zijn dat een particuliere hulpoperatie veel succesvoller is dan alles wat de stad van de grond kan krijgen.

In de school werden elke dag tot duizend warme maaltijden uitgedeeld aan helpers en bewoners, mensen kregen voedsel, waterflessen, kleding, dekens, schoppen en hulpteams die modder en puin weg schepten. De enige Dixi-toiletten waren op ons schoolplein en we hebben er meer uitgedeeld aan de omliggende straten.

Alle bewoners vertelden ons dat wij de enigen waren die hen tijdig hielpen. De federale strijdkrachten en brandweerkorpsen uit andere deelstaten waren er pas een week na de watersnoodramp. Zelf zorgde ik voor brandweerlieden uit Noord-Duitsland die met 700 man dagenlang NIET mochten helpen omdat ze niet werden ingezet, hoewel overal dringend hulp nodig was. Toen ze eindelijk konden helpen, hielpen vooral de strijdkrachten en de brandweer, maar ook de andere hulporganisaties actief mee.

Zulke rampsituaties halen het beste en het slechtste in mensen naar boven. Ik heb veel geweldige mensen leren kennen die dag en nacht voor hun medemensen werkten, het grootste ambulanceteam aller tijden hadden, maar ik zie ook politici en ambtenaren, die niets geven om het welzijn van de mensen en die alleen maar willen afleiden van hun eigen falen.  En mensen die zichzelf verrijken en plunderen.

De meeste media hebben de helpers in de Aloisius-basisschool geframed (links in brontekst) ; Corona-ontkenners en rechtsen zouden samenkomen met de overstromingswerkers. Ik heb Reichsbürger  noch rechtsen ontmoet, antifa evenmin, maar mensen met een hart die andere mensen hebben gesteund.

Waarom was de Bundeswehr er niet vanaf de eerste dag? Waar waren de medische tenten, de mobiele operatiekamers, de zware voertuigen? Denk aan de grote watersnoodramp in Hamburg, waar Helmut Schmidt het leven van veel mensen redde door de Bundeswehr in een vroeg stadium in te zetten. Waar waren de tenten van de niet langer benodigde vluchtelingenopvang ?

De mensen in Ahrweiler ervaren de 300 euro noodhulp als een klap in het gezicht. >